Zastanawiasz się czasem gdzie jesteś teraz? A wiesz, gdzie chcesz być za rok, dwa czy pięć? Jeśli Ci to obojętne, to dalej nawet nie czytaj, bo to oznacza, że siedzisz sobie wygodnie w jakimś miejscu i jest Ci wspaniale. Pewnie robisz każdą z tych 6 rzeczy, które nie pozwalają Ci się ruszyć z miejsca. Jeśli jest Ci dobrze, to gratuluję. Mam nadzieję, że świat stanie w miejscu i w Twoim życiu nic się nie zmieni. A ta chwila będzie trwać i trwać…
I jak, wygodnie Ci? Chyba jednak trochę coś Ci uwiera. To dobrze, bo zazwyczaj każdy siedzi na jakimś „ziarenku grochu”. Jak go czujesz, to przynajmniej wiesz, że jeszcze żyjesz 😉 Jednak cały materac z groszkowych problemów to już chyba przesada? A niektóre z nas tak sobie ścielą co wieczór…i jak tu spokojnie spać? Mało Ci jedno ziarno, musisz dokładać kolejne. Pozwalasz problemom rządzić swoim życiem? To Ci powiem jedno – chwasty się wyrywa, a nie pielęgnuje. Jak w ogródku – plewisz, plewisz i kwitnie to co trzeba. Prawda?
„Jesteś właściwie dokładnie tym, kogo stworzyłeś i wszystko, co przytrafia Ci się w życiu, jest Twoim własnym dziełem”.
Stephen Richards
No to jak już mamy jasność, to przejdźmy dalej. Przeczytaj poniższe punkty. Możesz je potraktować jak Quiz i sprawdzić czy przed Tobą długa droga. Pamiętaj – masz dwa wyjścia. Zawsze są przynajmniej dwa. Jedno – zmienić swoje nastawienie. Drugie – możesz nie zrobić nic, a wtedy na pewno nic się nie stanie.
6 rzeczy, które nie pozwalają Ci się ruszyć z miejsca
- Przejmujesz się rzeczami, na które nie masz wpływu – Myślisz, rozmyślasz, przejmujesz się innymi i nawet przypuszczasz, że ten Twój życiowy pseudo altruizm będzie doceniony. Nie będzie, wybij to sobie z głowy. Nikt nie docenia starań, z których nic nie wynika! TO nie zmieni komuś życia, a zmarnuje Twoje własne. Jeśli nie możesz czegoś zmienić – ODPUŚĆ sobie. Mruknij pod nosem, wyrzuć z siebie emocje, ale się tym nie zadręczaj. Skoro i tak nie możesz z tym nic kompletnie zrobić…mówi się trudno!
- Nie masz odwagi – Chciałabyś coś zmienić, ale się boisz. Od razu zakładasz czarne scenariusze…że Ci się nie uda, że nie uzyskasz aprobaty. Po pierwsze – Nie wiesz, że się nie uda. Nie możesz tego wiedzieć. Jeżeli Twoje życie jest codziennie takie samo, to jak chcesz żeby się zmieniło? Dopóki nie postawisz pierwszych małych kroczków, które choć trochę ruszą Cię z miejsca, zostaniesz tu gdzie jesteś. Po drugie – Nie potrzebujesz niczyjej aprobaty. Jesteś dorosła i sama odpowiadasz za swoje życie. Nie czekaj na pozwolenie, bo niby kto i dlaczego miałby Ci je dać? Nawet jeśli czeka Cię trudna droga usłana cierniami, to warto to robić. Dla siebie. Jeśli nic nie zrobisz, nic się nie zmieni. Zacznij więc od siebie.
- Przejmujesz się opinią innych ludzi – w Twoim umyśle pojawia się panika na samą myśl, że ktoś źle o Tobie pomyśli. Dlatego nie umiesz odmawiać, boisz się robić rzeczy inne niż wszyscy. Opinia jest dla Ciebie ważniejsza, niż Twoje własne potrzeby czy marzenia. Inni ludzie widzą Cie taką, jaką chcą Cię widzieć. A powinni oglądać Cię taką, jaką Ty chcesz być. Gdy to zmienisz, pewnie część ludzi odwróci się od Ciebie. Część zostanie, ale to właśnie oni – będą dla Ciebie tymi właściwymi. To jest jak plewienie ogródka. Odrzucasz chwasty i dajesz szansę wartościowym roślinom. Otworzysz sobie szansę na budowanie nowych relacji, które będą znaczyć coś więcej.
- Otaczasz się ludźmi toksycznymi – Jeżeli ktoś nie akceptuje tego, jaka jesteś i próbuje Ci narzucać swoją wolę i swoje zdanie, to on ma problem. Nie TY! Tu kłania się również poprzedni podpunkt. To Twój czas jest cenny i to najbardziej na świecie. Ktoś ma prawo Cię prosić, ale Ty masz prawo odmawiać. Ktoś ma prawo mieć swoje zdanie, ale Ty masz prawo by szanowano Twoje. To dotyczy każdej płaszczyzny życia. O tym pisałam w w marcowym wpisie: skoncz-toksyczne-relacje. Otaczaj się ludźmi, którzy myślą podobnie do Ciebie i nie będą Ci podcinać skrzydeł. Z takimi ludźmi jest łatwiej o współpracę. Nie pozwalaj innym, by Twoim kosztem budowali własne marzenia. Każdy powinien „stawiać dom” na swojej własnej działce. Jeśli oddasz swoje fundamenty, to czyje spełnisz marzenia?
- Żyjesz nadzieją – Nadzieja, to emocja, która daje wiarę. Jednak bez Twojej pomocy, ona umrze, choć robi to podobno ostatnia. Samą nadzieją życia nie zmienisz. Tu trzeba działań. Nie chce Ci się? Czasami każdy jest leniwy. Gdyby nie ludzkie lenistwo, nie byłoby postępu technologicznego. W końcu to wszystko powstaje w celu ułatwienia nam życia. Jednak ten jeden leń z tym drugim leniem musieli się kiedyś ruszyć, żeby coś wymyślić i zrobić konstruktywnego. Nie czekali z nadzieją, że samo się zbuduje, stworzy czy powstanie. I to nie jest kwestia szczęścia czy zdolności, tylko pracy. Choć możesz myśleć, że komuś się coś udało, to zastanów się – dlaczego jemu „się udało” a nie Tobie. Nie obrażaj się na cały świat i nie zadręczaj, tylko pomyśl „Co ja mogę zrobić, by też mi się udało”.
- Nie masz marzeń – Nawet jeśli je ma masz, to pozostają one tylko w tej sferze. Rusz się, bo marzenia musisz zamienić w cele. Zacznij planować i realizować swoje postanowienia. Proś o pomoc, to nic nie kosztuje. Najwyżej ktoś odmówi. Szukaj porad i rozwiązań. Ucz się i rozwijaj, a dostrzeżesz nowe możliwości. Nie zrobisz tego, jeśli nie będziesz próbować i szukać. Poznawaj świat, nowych ludzi. Naucz się wznosić na wyżyny i zaliczać dołki. Gdy zaczniesz to robić, sama nawet nie zauważysz kiedy Twoje marzenia przeobrażą się w Twoją codzienność.
Gdy byłam jeszcze małą dziewczynką, moja babcia bardzo często opowiadała mi o swoim dzieciństwie w czasie wojny. Mieszkała wtedy na wsi, niedaleko od naszego miasta. Dzisiaj można powiedzieć, że są to przedmieścia. Wtedy podróż kilkanaście kilometrów do miasta, to było wyzwanie. Wtedy dzieci w ogóle miały dużo wyzwań. Słuchałam nie raz, jak do szkoły chodziła (jako kilkulatka) 3 kilometry piechotą. Drogą przez pola, czasami w śniegu po pas. W przemoczonych butach dzieci siadały przy kominku, który już czekał na nie rozpalony przez nauczyciela. Każde dziecko miało tylko jedną parę butów, więc gdy się coś z nią stało, zdarzało się, że przychodziło boso. Zdarzało się też, że na polu mijała poległych żołnierzy. Zdarzało się, że z dwójką swojego młodszego rodzeństwa dzieliła się jedną kromką chleba. By go upiec, musiała targać worek zboża do pobliskiego młyna. I tak się cieszyła, że jest co dźwigać. Pamięta jak dostała czekoladę od niemieckiego oficera. To była jej pierwsza w życiu. Za to, że obierała mu ziemniaki na obiad.
Jako kilkulatka widziała strzelających do siebie żołnierzy, palące się domy i umierających chorych ludzi. Jej ojca, mojego pradziadka, zabrali do obozu pracy i przez dwa lata nawet nikt nie wiedział, czy żył. Na szczęście wrócił do żony, trójki dzieci i gospodarki w ruinie. Do dzisiaj moja babcia powtarza mi – szanuj dziecko to, co masz, bo ja tego nie miałam…Tak mi wpoiła do głowy pewne myślenie. Wiem, że człowiek wiele wytrzyma i wiele przeżyje. Gdyby tak nie było, nasz gatunek dawno by wymarł. Dla mnie te historie pozostają tylko w sferze wyobraźni. Dla mojej babci są wspomnieniami. Fundamentami jej młodości i późniejszego życia.
My teraz i tak wiele dostajemy na tacy. Tak ciężko nam zawalczyć o resztę? O siebie, o marzenia, o szczęście?? Albo gonimy i nie wiemy za czym, albo stoimy w miejscu i nie robimy nic.
Dlatego nie przejmuj się głupotami, bo ludzie nie takie rzeczy przeżyli! Nie obwiniaj świata – on był taki zawsze, a nawet czasem gorszy. Zmieniaj siebie, a reszta się ułoży…
Do dzieła!
Mam nadzieję, że ten wpis choć trochę Ci w czymś pomoże. Jeśli Ci się spodobało – polub, udostępnij, czy zrób cokolwiek innego 
Zapraszam Cię na mojego Facebooka – tutaj
oraz na mój profil na Instagramie, gdzie wrzucam zdjęcia bardziej od kuchni 🙂 – tutaj
Pozdrawiam gorąco!
Diana
