Wyjechała z Polski tylko na wakacje

To miał być szybki zarobek w Irlandii.

Popołudniowa rozmowa z koleżanką przy kawie. Joanna jest zawsze uśmiechniętą i zadowoloną z życia kobietą zaraz po trzydziestce. Od słowa do słowa zaczyna opowiadać swoją historię pobytu w Irlandii. Zgadza się ją opublikować, pod pseudonimem. Z Polski wyjechała zaraz po licencjacie, tylko na wakacje. To miał być zarobek na uzupełniające studia magisterskie…..Te wakacje trwają już 10 lat…

– Jak się przygotowałaś do wyjazdu?

– Miałam walizkę swoich rzeczy i pożyczone 300 euro. Wyjechałam do Irlandii z czterema koleżankami, zupełnie spontanicznie i w ciemno. Nie miałam żadnych wymagań co do pracy. Chciałam po prostu zarobić. Wiedziałam, że tu będzie mi łatwiej niż w Polce. Pierwszą noc spędziłyśmy wszystkie razem na jednym łóżku śpiąc w poprzek. Nie umiałam się nawet posługiwać irlandzkim prysznicem…Nie znałam totalnie tutejszych realiów. W następnym dniu w pośpiechu szukałyśmy domu do wynajęcia – udało się zorganizować 2 pokoje po dwie dziewczyny w jednym – 65 euro za osobę na tydzień. W domu było nas w sumie 6 osób. Dom wyjęty rodem z PRL-u, ale na początek lepszy niż nic. Zaczęłam od razu załatwianie PPS (odpowiednik Nip w połączeniu z numerem PESEL). W tym czasie też było częste odwiedzanie agencji pracy. Znalezienie pierwszej pracy zajęło około dwóch tygodni. Najpierw był bar na stacji benzynowej. Najniższa krajowa, pełny etat w kontrakcie. W rzeczywistości wychodziło nie więcej niż 11- 16 godzin na tydzień. Do tego mój angielski jeszcze wtedy nie był najlepszy. Potem przez agencję był magazyn z alkoholem, lepienie banderol, pakowanie do pudełek. Chodziłam tam piechotą 40 min w jedną stronę. Siłownia na maksa. Ciężka praca. Zatrudnianie przez agencje polegało na tym, że dzisiaj miało się taką pracę, a jutro mogła być całkiem inna. Po kilku miesiącach skończyło się to zlecenie. Wtedy trzy tygodnie szukałam pracy. Było ciężko, czasami ledwo starczało na jedzenie. W końcu znaleźli mi pakowanie płyt do pudełek. Różne zlecenia, dojazdy po 40 km. Trwało to pół roku. Stawka była większa niż wcześniej, bo ok. 400 euro na tydzień. Praca jednak nie dawała pewności jutra. Nigdy nie wiedziałam czy następnego dnia będzie czekało na mnie zlecenie. Byłam już trochę zmęczona tym, że mogli mi podziękować z dnia na dzień.

To trwało w sumie 9 miesięcy. W okolicy było mnóstwo Polaków, dużo się też imprezowało. Człowiek był młody, więc wszystko było bardziej na luzie. Złożyłam papiery do firmy w innym mieście, gdzie po przejściu testów językowych i matematyczno-logicznych zostałam przyjęta. Tam dostałam stałą pracę, bez pośrednictwa agencji. Jeszcze wtedy myślałam o powrocie do Polski. Poznałam jednak w międzyczasie chłopaka. Po jakimś czasie zaczęliśmy już mieszkać tylko we dwójkę. Układało się nam, praca w swojej branży, jeszcze lepsze zarobki. Powoli perspektywa powrotu zaczynała się oddalać.

– Tęskniłaś za Polską?

– Bardziej za mamą. W sumie dobrze mi tu było. Bardziej beztrosko. Miałam tu swoje pieniądze, pracę.

– Co Ci się w Irlandii najbardziej podobało?

– Pieniądze (śmiech) Kupiłam pięcioletnie autko za gotówkę, po kilku miesiącach pracy. Przejechałam nim całą Irlandię. Fajna jest tutejsza kultura. Luz tubylców.

– Co było dla Ciebie największym problemem na początku?

– Bariera językowa. Gdy nie wiedziałam jak coś powiedzieć, zacinałam się. Z czasem się to zmieniło. Teraz rozumiem nawet najmniej zrozumiały akcent.

– Jakieś złe wspomnienia związane z Irlandią?

– Dostępność pieniędzy niektórych popycha do alkoholizmu i narkotyków. Sami Irlandyczy mówią – Jak tu nie pić, jak tu ciągle pada? Moja dobra koleżanka zmarnowała sobie tu życie. Mąż ją zostawił, ona woli alkohol i narkotyki. Nie można jej pomóc. Ja w każdym razie zrezygnowałam.

– Co robisz teraz?

– Pracuję w zawodzie, zarabiam dobrze, jestem szczęśliwa i zadowolona. Stać mnie na wynajęcie ładnego domu i utrzymanie rodziny. Oszczędzamy, ale na nic sobie nie żałujemy.

– Myślisz czasami jeszcze o powrocie do Polski?

– W tym momencie brakuje mi tylko mamy i taty. Brakuje mi tego, że moje dziecko nie może na co dzień się z nimi wychowywać. Nie tęsknię za samą Polską, tylko za rodziną. Narazie raczej nie myślę o powrocie, a co będzie kiedyś – czas pokaże. Często latam w odwiedziny do rodziny. Musi wystarczyć.

– Jak teraz jest tutaj z pracą? Kiedyś było lepiej?

– Był moment kryzysu, gdzie było ciężko. Ja pracuję w swojej branży i nie zauważam pogorszenia. Często zgłaszają się do mnie rekruterzy z różnych firm z propozycjami pracy.

– Na koniec – Co byś mogła powiedzieć osobom, które chciałyby tu przyjechać na stałe lub na jakiś czas?

– Przemyślcie to dobrze. Emigracja to jest to dobra szkoła życia. Trzeba sobie radzić samemu. Trzeba się zastanowić, czy stabilizacja finansowa jest wystarczającym zadośćuczynieniem za zerwane więzi rodzinne i z przyjaciółmi. Ja mam lepsze i gorsze momenty – jak każdy, ale mam lekkie podejście do życia. Po prostu cieszę się każdą chwilą, nie przejmuję się za bardzo. Żeby sobie tu poradzić na początku, trzeba jednak mieć twardy charakter. A tak poza tym wszystkim (śmiech) – cały czas liczę na wygraną w totolotka.

Okazuje się, że wyjeżdżając za granicę trzeba brać różne scenariusze pod uwagę. Na początku nigdy nie jest kolorowo. Niektóre osoby uważają jednak, że warto. Ciekawi mnie, czy Wy macie jakieś doświadczenia związane z emigracją i jak u Was to wyglądało?

to mial byc szybki zarobek Wyjechała z Polski tylko na wakacje

5 komentarzy

Robert 3 września 2015 - 12:59

Wielu tak mówi, a potem zostają w UK i Irlandii na stałe

Powtórz

Patryk Zieliński 3 września 2015 - 12:59

Ten komentarz został usunięty przez autora.

diana litwin 27 sierpnia 2015 - 08:30

Obiecalam nie pisać o tym wprost 🙂 mogę jedynie powiedzieć, że jest to firma produkcyjna, sektor jeden z najmocniej rozwiniętych w Irlandii

Malkowitz 27 sierpnia 2015 - 07:53

Również chciałbym się dowiedzieć 😉

Dorabiaj Teraz 26 sierpnia 2015 - 12:49

Ciekawe w jakiej branży pracuje 🙂 Pozdrawiam!